vize hazırlığı




Mini ve Bidi'yi Karaburun evinde
bırakıp gitmeye karar verdim.
Boncuk Kangu da kalsın.
Otobüsle giderim. Sırt çantam hazır,
kalbim değil..
Paris günlerini
yeni projeler için grafik tasarım
ve photoshop tazelemeye ayırayım
diyorum ama, 3.5 hafta ellerimin
delireceğini biliyorum.
İstanbul için minik bir malzeme
listesi yaptım. Umarım üzerine
abartma tozu ekmem!
İklim o kadar güzel ki bu aralar,
insanın yerinden kıpırdayası
gelmiyor...Gökyüzü kapalı, hava ılık,
rüzgar dingin, deniz buğulu. İskeleyi
son turistler de terketti. Kaldık biz bize.
Çetken (Yeni adıyla Karaburun) Kafe'de
artık Ergin Pansiyon'un Volkisi
duruyor. (Canım benim!)

Ve sukabağından rakı kapaklı püsküllü
çanlı 3 adet tavan süsüm açılış
gününün heyacanını anımsatıyor
o gece orada olanlara..

(fotolarını çekeyim, ne olur ne olmaz,
kimi gadrini bilmeyenlerce
çöpe atılmadan!)

Atölyeye inip roman radyo kanalı
eşliğinde oynaya oynaya,
otantik takılarımdan
3 tane attırdım dün; kıpırdanma başladı
sefil ruhumda, sonra kendi kendimle
tokalaştım.
A be çünküm hepisiciği de
çok şağane oldu yaww!

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

....Paris, bana hosgeldin dedin mi?

Resim
Her gece 4’lere kadar yatmak bilmem, dun gece 3’u zor ettim. Bayram Abi geldiginde Mini’yi opuyordum... (Cinka yine 40 m’2’de kayipti) Ic hatlar girisinde beni gurbete ugurlayan taksi soforu abimizle kucaklasmamiz polislerde kucuk bir saskinlik yaratti. Sirt cantamda yan yana duran 4 mermi, pil oldugunu kanitlarken super x ray uzmanina, yan ceplerine tikistirdigim donlar ortaliga sacildi; tuhaf isimli kitaplar merak konusu oldu, hard diskler coraplarin icinde derin guvenli uykularindaydi sukur, Cinka giderayak belcantama isemisti ama kesif kokuyu benden baska farkeden olmadigi icin ben de olu taklidi yapiyordum, sonunda Istanbul ucagina kapagi attik azizim! ....... Freeshop’tan 2 raki 2 karton da 2001 sigara kaptim, parasiynan bittabiii, parfum reyonunda( vakit var daha deyip) gecmiste sevdigim butun parfumleri uzerime boca ederek (Shalimar, Kenzo, Diorissimo, Eden) , belesss bittabii, Paris ucaginda yerimi aldim. Ben yanimdaki pahali takim elbiseli isadaminin koltuktan bana tasan iril
Devamı

hiçbir insan hep aynı insan değildir.

"Bir şey yaparız, değişiriz. Biri bir şey yapar, yine değişiriz. Yaşadığımız her an, bir önceki andan farklıdır. O an geçtiğinde artık yeni bir zaman vardır. ..Ve yeni bir insan olmuşuzdur. Bir ömür içine pek çok hayat sığdırırız. Sonra geriye dönüp bakarız ve sorarız. Bu ben miyim, bu hayat benim mi? Yanıtı basittir. Evet sensin ve bu hayat senin..." Öyle bir geçer zaman ki'den.
Devamı

dikkat..bu filme dikkat..ağladım, o derece!

https://www.imdb.com/title/tt7016254/ neyse... 21 yıldır Paris'e gider gelirim, sanırsam bu aralık biletiyle 43.olacak bu seferki. 2 film beni ağlatmıştır, biri göçmenlere yardım eden kanadalı adamın hikayesindeki metro sahnesi. Biri de galiba bu film. Hala tam anlayamadığım, çözümleyemediğim bir metafor içinde, yağmurda bekleşen insanlara hadi geçin , artık snır yok sahnesi. O kadar çok istiklal cad. grişi soldaki kapıda bekledim ki.. yıllarca. Ne kavga döğüşlerle davetiyemi kabul ettirdim o konsoloslukta. Bütün şirket belgelerime kadar tüm evraklarım varken...Yağmur yağardı, biz beklerdik bahçede..Bir numara okunurdu elektronik sesle, içeri girerdin, sonra döner kapıdan çıkardın, vize verip vermeyecekleri az buçuk belli olurdu sanki. Ağlayanlar, orta yerde tüm kağıtlarını parçalayanlar, küfür edenler, güvenlik gelir hemen, nelere tanık olmadım ki! mesela tanışlar için espri konusu jargonum şudur! is it a crime to fly with Lufthansa? adamlar inanmıyor Paris'e gittiğim
Devamı